Open Street Gent is altijd al anders geweest dan de gewone streetfishingwedstrijden, maar dit jaar is het nog anderser!
Traditioneel is een streetfishingwedstrijd altijd een beetje stresserend: de wekker gaat af op een Goddeloos uur, je lichaam weet niet waar naartoe met ochtenderectie of stoelgang,… en dan moet je vooral geen tijd verliezen, en zoveel mogelijk visjes harken. Stress!
Open Street Gent heeft meer weg van een gewone viszaterdag: de kinderen bepalen wanneer je wakker wordt, de vrouw bepaalt wat er met stijve delen gebeurt, facebook bepaalt hoe lang je op de pot zit, de schoonmoeder bepaalt dat je in de voormiddag moet komen helpen,… En dan in de namiddag kan je naar Gent knallen, de rest van de dag vissen onder vrienden, stoefen over wie de grootste heeft, en afsluiten met een vettige maaltijd.
Enkel zijn het in het geval van OSG 180 vrienden. Dat is het enige verschil.
OSG is een soort chillax visdag voor iedereen tezamen.
Dus na de verplichtingen: wij naar Gent!
Een autorit die anderhalf uur duurde, leek maar 20 minuten. Tijd vliegt als je over vis kan praten.
We waren geen 2 seconden uit de auto gestapt, of we hadden al 2 blote dames gezien. Gent is eigenaardig. Gedurende onze visdag hebben we veel eigenaardige fenomenen gezien.
Deze meeuw bijvoorbeeld, zittend op een troon van stortafval. Bougeerde niet.
We hebben ook gevist langs een kade waar de fietswrakken 3 tot 4 rijen dik stonden. Allemaal roestig, en een paar onderdelen kwijt. Honderden! En langs diezelfde kade knalden boy racers in hun opgevoerde BMW’s tegen 150km/h voorbij. In de stadskern! En een madammeke met een Goldwing trike. En op 1 scheepswrak stond een gestripte Citroën 2CV, met alles behalve een carrosserie, en 2 wrakken verder stond een 2CV carrosserie met niks in.
Enkel in Gent ligt er een piano in een industriegebied. Camionchauffeurs spelen geen piano. Waarschijnlijk hadden ze ze niet nodig.
En fixies! En hipsters en mooie vrouwen.
Zelfs de vangsten waren bij momenten eigenaardig! Er is een soutien gevangen, meerdere stokvissen, en deze bloempot.
Gent is dus eigenaardig. Gent is het New Orleans van Vlaanderen.
En de vishoofdstad, want daarvoor waren we gekomen. Heel roofvissend Vlaanderen was van de partij, dus die 2 uur die we te vroeg waren, is ook voorbijgevlogen.
Wij hadden de beste teamnummer. 69. Lekker!
Na een korte toezegening van Ward vanop zijn grote paddenstoel, rood met witte stippen, werd de meute losgelaten. We stonden redelijk vooraan, dus de spurt naar de bekende stekken verliep verrassend vlot.
We hadden op voorhand een teammeeting gehouden, Google Maps bestudeerd, informatie verzameld, alle opties gewikt en gewogen, en een plan geformuleerd. Ons plan was relatief simpel:
- Gewoon vissen.
We stonden niet alleen, maar Geert was wel de enige die er het eerste uur een snoekbaars kon uitsleuren.
Terwijl ik aan het target van baars begon, voorzichtig aan. OSG is nu een big fish competition, dus een beetje alles of niks. Bijkomend kan je ook een target kiezen, en daar naartoe vissen. Mijn target was een baars van 34cm, dat van Geert was een snoekbaars van 54cm. We zaten dus nog niet echt in de buurt. Maar het was een begin.
Daarna zijn we iets groter gegaan, maar verkeerd: ik ving de iets grotere snoekbaars, en Geert de iets grotere baars. Tegen onze targets in dus. De eerste 4 visuren zijn voorbij gevlogen, we hebben serieus wat afstand afgelegd, en onze shads nog veel meer. En daarna is het wat ingekakt, de schemering die voor veel visactiviteit had moeten zorgen, deed dat niet. Er was een algemene stilte, bij de meeste vissers.
Omdat we er nog niet toe waren gekomen, en omdat het bij een visdag hoort, hebben we dan wat geprovoceerd. De OSM Originals konden dat wel appreciëren, en weerwoord bieden.
Dan hebben we nog de kleinste snoekbaars ter wereld gevangen. Wij kunnen dat. Dat zijn zo’n dingen dat wij kunnen.
Het laatste visuur was het enige uur van de dag dat wel lang duurde: de energie was opgesoupeerd, en de vis was inactief. De lucht en het water koelden af, en de vis leek te azen op de enorme zwermen kleine kreeftjes die in de haven te vinden waren. Aan de meeste kades lag er een strook van een meter breed, propvol kleine kreeftjes. Af en toe zag je een school karpers of harders er met open bek doorzwemmen. Wederom, een eigenaardig fenomeen.
Maar het walhalla lag te wachten: honger is een zeer goede saus, en de after-barbecue bij WAY was zeer verzorgd en smaakte iedereen.
Vooral den Dimmy.
Enkele pintjes konden ook de tongen loskrijgen, en het bleek dat een behoorlijk aantal goeie vissers geblankt hadden. Maar toch zijn er mooie vissen uitgekomen. Bij de prijzenceremonie waren het vooral locals die met nogal veel op een klein tafeltje gingen staan, onder luide toejuiching. Zelfs internationaal zit de sfeer heel heel goed.
Dat is trouwens de belangrijkste opmerking van mensen die hun eerste streetfishingwedstrijd ervaren: de sfeer is zeer gemoedelijk en tof. De witvissers en zelfs de vliegvissers kunnen er een puntje aan zuigen!