Op uw qui-vive zijn, betekent: alert en oplettend zijn. “Qui vive!?” wat wat de Franse schildwachten vroeger riepen aan de stadspoort, in het donker.
Qui-vive is voor ons een synoniem voor haakpercentage, voor hoe wakker en alert we zijn, hoe scherp we reageren op aanbeten.
Snoek en snoekbaars zijn iets meer vastberaden, maar baars heeft de neiging van naar kunstaas te happen en het direct terug uit te spuwen. En als hij heel actief is, hapt hij misschien nog een tweede en een derde keer. Of als heel de school jaagt, kan het ook zijn dat je een herkansing krijgt. Maar ergens stopt het, na een paar keer happen, merkt de vis dat er weinig smaak en tegengespartel komt, en is de aanbeet gedaan. Held underwaterireland op Youtube brengt dit mooi in beeld. Prachtig viswater daar trouwens.
De mening van de StekelRidders is: als uw montage in orde is, is er geen excuus om niet aan te slagen op de eerste, kleinste tik. De eerste hap is trouwens ook waar de vis meestal nog het meest gedreven is, of het meeste energie heeft. En dat geeft de beste kans op een goede inhaking.
Wat is dan een montage die ‘in orde’ is?
Ten eerste: een vlijmscherpe haak, van de juiste maat, die op de juiste plaats zit.
Ten tweede: een hengel met de juiste actie. Zodat je stevig kan doorsnokken zonder dat de haak uitplooit of de bek uitscheurt.
Ten derde: draad zonder rek. Rek is des Duivels! Niet alleen zorgt het ervoor dat je de aanbeet slechter voelt, aankloppen is ook moeilijker, en dan moet het ergste nog komen: de terugslag van de rek heeft de neiging de vis van de haak af te katapulteren.
Stenen op de bodem kunnen soms aanvoelen als een aanbeet, vooral hoekige, scherpe stenen die op een talud liggen. Maar het verschil tussen een steen en een vis is: een steen beweegt niet. Een steen bijt maar aan aan de snelheid dat je zelf lijn binnenzwengelt. En een aanbeet van een steen voelt als 1 solide klop, een aanbeet van een vis is meestal met trillingen en minder voorspelbare bewegingen van de lijn.
Nog een leuke tip om uw eigen qui-vive te bevorderen: niet naar uw hengeltop kijken! Het beeld van een buigende hengeltop verwerken in de hersenen en erop reageren, neemt al snel een halve seconde in beslag. Reflexmatig reageren op een trilling in de hand kan dubbel zo snel gebeuren!