Het is een nieuwkomer: na Parijs, Luik, Gent, Mechelen, Lier,… is er nu ook een streetfishingwedstrijd in Boortmeerbeek. Daar ligt een tof stukje Leuvense Vaart, stampvol baars. Team Stekelridders was erbij!
Met de trein zouden we er al zijn. Door een sleutelbeenbreuk was met de auto rijden geen optie, en over het parcours fietsen ook niet. Hengelsport is ook sport, maar tenminste een sport waarbij je met een kwetsuur kan blijven voortvissen. Excuses bestaan niet.
Afspreekplaats was Hengelsport De Poemper. De lokale witvissers die met hun madendozen stonden aan te schuiven, wisten niet vanwaar ineens die drukte kwam.
Het wedstrijdconcept was simpel: vang zoveel mogelijk centimeters vis. En trek van elke vis een foto met meetlint en scorekaart.
En dat hebben we dan ook gedaan, na een koffiekoekje en een tasje koffie. En een relaxmoment in het kleinste kamertje.
In de voormiddag werd al 1 ding pijnlijk duidelijk: dressuur. Op gekende stekken waren enkele vissen te vangen, en dan…. doodse stilte. Of nog een paar twijfelende tikjes, maar geen aanbeten.
Wij hadden een strook uitgekozen waar we redelijk rustig konden vissen, en het ging bij momenten vlot. Op de middag hadden we 50 vissen. Baars en enkele zwartbekgrondels. Maar er waren al teams met 60 vissen en meer.
De baarzen van de Leuvense Vaart zijn gemiddeld niet groot, maar ze zijn met veel! Met momenten geraak je echt in een kadans: werpen, trekken, zwieren, meten, foto, noteren. Werpen, swingen, meten, foto, noteren. En als het écht hard gaat, moet 1 teamlid gewoon op de grond blijven zitten met de camera en de balpen in de hand.
En swingen! We hebben 1 dikke baars niet durven swingen, en die is in de kant uit de handen geglipt. Pijnlijke affaire. Dat zijn 25 of 30 verloren punten. (Uiteraard waren we zonder schepnet op gang.) Vanaf dan hebben we er een punt van gemaakt om alles te swingen, zonder twijfel. Twijfel is tijdverlies.
Rond 14u was het vet van de soep, en zijn we even door de McDrive gereden om bij te tanken. Dat was het geheim, want daarna liep het weer als een trein. Enfin, meer als een stoomboot eigenlijk. De trein was ’s morgens. Dat bleek achteraf niet bij alle teams zo te zijn, de meesten hadden last van een dalend aantal aanbeten na de middag.
Onze excursie naar de McDrive was ook perfect getimed, want tijdens onze afwezigheid waren er boten gepasseerd, met troebel water als gevolg. De vis herpositioneerde zich. Maar wij ook, dus onze laatste sprint telde nog duchtig mee in de eindscore. Een kritiek element in het recept voor succes is ook: je niet laten afleiden door sportieve vrouwen op de dijk. Het laatste uur hebben we parallel gevist: op een meter van mekaar, in dezelfde richting. Met dikwijls dubbele hookups, en dan stonden we daar met 2 vissen, aan te schuiven aan het meetlint.
Dat zijn zo van die dingen die spontaan gebeuren op een streetfishingwedstrijd. Ook hebben we de sublieme combinatie ontdekt van shads van de ene, op de montage van de andere.
We zijn terug naar De Poemper gekeerd met een smartphone vol visfoto’s, 148 om precies te zijn. Vooral baars, gemiddeld 15cm, met een paar uitschieters rond de 25cm. Dat was eigenlijk best veel voor een team met maar 3 operationele armen.
Zo ziet dat er uit: heel de fotorol vol meetlint, baars, en scorekaart. Het is eens iets anders dan blote vrouwen en memes.
In een achterkamer van De Poemper werden alle centimeters en zelfs halve centimeters opgeteld, en enige frisdranken en pintjes geledigd, want het was WARM! 25 Graden op een prachtige herfstdag. Dorstig weer.
Er waren prijzen en goodies voor iedereen, met waardebonnen en shads. En extra prijzen voor de oudste, jongste, en vrouwelijkste deelnemers.
We mochten zelfs op het podium staan: met ruim 1900cm aan vis moesten we enkel onderdoen voor team Perch Strikers, die hadden meer dan 2200cm met 154 vissen! Dat is 22 meter vis, kop aan staart! Stel het u even voor. Dat is goed doorgeharkt.
Samengevat: een sublieme visdag! Ture en de Poempers en de baarsjes van de Vaart hebben dat goed gedaan.
