Teweinigvrees: het verhaal van een patiënt

Dit is het pakkende verhaal van David, een patient met teweinigvrees. Pescamaterialis extremis.

Hij beschrijft zijn hele evolutie: de besmetting, de ondraaglijkheid van de ziekte, en uiteindelijk het herstel.

Zoals je kan zien op de foto is hij kunnen afstappen van de zware rugzak, en gaat hij nu door het vissersleven met een klein beentasje.

Dit is zijn verhaal:

“Je hebt het eigenlijk niet door dat je besmet bent met deze aandoening, je gaat lekker vissen, je vangt je visjes en telkens weer op het eind van de sessie voel je 1 van de symptomen, je rug of schouder doet zeer van al dat materiaal dat je mee hebt gezeuld.

Ik was ook zo, dit shadje en dat shadje en ik zal dat ook nog mee nemen je weet nooit als dit en dat shadje toch niet zou werken dan heb ik die en die en die en die nog om te proberen en moest dat niet werken dan heb ik nog plugjes spinners en pilkers mee, dan nog een assortiment haken en loodkoppen die je in een jaar niet opgevist krijgt, en vergeet de dropshotloodjes niet, gaande van 1,5gr tot 20 gr want je weet nooit moest het anders zo rustige water ineens veranderen in een woeste stromende watermassa en je zou je aasje niet tot op de bodem krijgen, drama! Dus een berg materiaal waar sommige hengelsport zaken jaloers van zouden worden.

Dan komt de diagnose van deze aandoening, je denkt even langs de dokter een pilletje en je bent genezen of ze snijden het weg en hup weer verder en je bent er vanaf. Nee dat slaat even tegen, het zit tussen je oren! Wat ben ik gek aan het worden? Komt zo dat busje met die 2 mannen in, met die jas met lange mouwen om mij weg te steken? Nee zo een vaart loopt het niet maar genezen kan niet! Je bent voor de rest van je leven vatbaar voor deze aandoening. Telkens je in een winkel komt hebt je de drang om weer materiaal te kopen om de “wat als” gedachte te stillen. Je moet er telkens tegen vechten om niet in de val te lopen van deze gedachten gang. Want als je er aan toe zou geven sleur je het ook weer mee naar de waterkant zoals zoveel andere “wat als” aankopen.

Door met mijn neus op de feiten gedrukt te worden en raad te krijgen van collega vissers ben ik er in geslaagd om mijn uitrusting met zeker de helft terug te dringen. Alle begin is moeilijk maar eens je er mee bezig bent merk je hoever je er in kan gaan om dingen thuis te laten en ze ook niet missen aan de waterkant, want de tijd die je spendeerde om te graven tussen al je shads naar dat ene zeker vangende shadje spendeer je nu door effectief te vissen en ja hoor ook vis te vangen. Aasje langer in het water, dat is dus een grotere kans op een aanbeet, simpel toch?

Nu zijn er manieren om deze aandoening onder controle te krijgen en terug te dringen.

Gebruik je het nooit, neem het dan ook niet mee en dit slaat op alles, van shads, haken, plugjes tot draad en nee je hebt geen 2 schaartjes nodig.

Heb vertrouwen in wat je mee neemt, zijn het bewezen vangers maar vang je niets dan ben je op de verkeerde locatie of tijdstip aan het vissen en ban de gedacht met dit of dat shadje had ik wel al beet gehad, neen dat is niet zo!

Schaf je zelf een kleinere materiaal tas aan en verplicht jezelf het daar mee te doen en niets meer, kan het er niet meer bij dan heb je het meestal ook niet nodig.

Hopelijk hebben jullie inspiratie gevonden om tegen deze aandoening ten strijde te trekken en voel jullie gesterkt in de strijd wetende dat je niet de enige bent die ten prooi is gevallen aan teweinigvrees.”

Amen.

Met enige steun is David gegaan van dit

naar dit:

.