Tijd voor nog eens een wedstrijdje!
De streetfishing van Hever-Boortmeerbeek, die doen we elk jaar mee. En het paste in de agenda. En het is dicht bij huis. En al de coole mannen zijn daar. En er zijn vette prijzen te winnen. En er zijn saaiere manieren om een zondag door te brengen.
Allen daarheen!
Iedereen een scorekaart, en een bakkes vol koffiekoek, en START! Sabine doet dat goed. Sabine weet wat belangrijk is: koffiekoek, hot dog, drank, prijzen. Alleen moet ze een betere weerman zoeken.
Leefnetten zijn verboden, maar je kan wel alle gevangen baarzen in een aquarium zetten. Dan moet je maar 1 foto nemen.
Wij hebben het dit jaar met de trotinette gedaan. Want fietsen is een beetje passé. Twee stukjes PVC buis, 4 trekbandjes, en voila, er hangt ineens 500 euro aan Daiwa molens in de kreukelzone.
Alle onnozelheid achterwege gelaten: de step is in alle praktische aspecten hetzelfde als een fiets, alleen gayer.
Een paar uurtjes regen in de voormiddag is geen ramp. Daar word je een beetje nat van, maar niet zo nat als iemand die sierlijk in het water springt.
Het parcours is altijd simpel in Hever-Boortmeerbeek: een recht stuk Leuvense Vaart in Hever en Boortmeerbeek. Zo recht als een lijnstuk, met 1 flauw pisbochtje.
Ons begin was goed: op de eerste worp diende deze kneiter zich al aan:
Kneitergezond, puntgaaf, en retesportief, die vaartbaarzen. Tweeëndertig punten bij de eerste worp!
We hadden onze tactiek op voorhand vastgelegd: we zouden beginnen op “de karperplaats”, en elk stekje beenhard uitmelken. En daarna nog harder uitmelken, en tegen dat we zouden goesting krijgen om verder te gaan: blijven werpen, en tot op het bot uitmelken.
Ons startpunt was relatief willekeurig gekozen, behalve dat het misschien het minst beviste stuk water was. Want constante hengeldruk op een water, is niet goed. Veel voorvissen voor wedstrijden, is niet goed. Wij zijn 2 keer een korte sessie “gaan verkennen”. Eens rondfietsen, eens naar de kleur van het water kijken, eens voelen of er een visje zit, eens vragen aan de aalscholvers of ze nog honger hebben,…
En dat bleek best succesvol. Want tijdens de middagpauze stonden we al goed vanvoor. Of los eerst. Dat is altijd moeilijk in te schatten, omdat je niet iedereen tegenkomt. En omdat sommige deelnemers een pak kunnen zwammen, zeker voor en tijdens de wedstrijd.
(Er zijn ook deelnemers die met een nat pak kunnen zwemmen tijdens de wedstrijd.)
In de goodiebag zaten pringles. En die Pringles zaten in onze buik.
Na de pauze: meer van hetzelfde.
Melken, melken, en blijven uitmelken. En als er niets meer uitkomt: blijven doormelken.
We hebben over heel de wedstrijd ongeveer 200 meter afgelegd. Telkens in hetzelfde stramien: een vis vangen, en daarmee heel de school verjagen. Maar dan blijven stijf doorvissen: sneller, trager, dichter tegen de grond,…. Met een actieve shad, met een passieve shad, met een insectimitatie, met het flieberke,…. De vissen komen altijd trager en trager, maar ze blijven wel komen, als je maar lang genoeg blijft melken.
Ze worden ook gaandewijs kleiner! De eerste worp is altijd de grootste vis, dat was bij meerdere teams zo. maar dan is het een kwestie van alle kleinere vissen er ook nog uit te melken, als de presentaties eens te proberen, en pas dan, eventueel te beginnen denken om eens 20 meter op te schuiven.
Dat was onze scorekaart. Het is goed te zien dat de betere japen altijd eerst komen.
Baarzen waren trouwens minimum 15cm deze keer. Dat kan gewoon, want ze worden nog elk jaar groter op de Vaart. En we hebben er eigenlijk maar een paar van 10cm en een paar van 14cm moeten terugsmijten zonder foto. Pesterijen van kleine vis was nooit een probleem.
That’s what she said. Dat 15cm het minimum is.
Na de wedstrijd: hete honden.
Dat kan deugd doen.
Drank en een dorfke ook.
De prijsuitreiking was een processie van bekende gezichten.
Echte gangsters zijn wij, en met een echte Shimano Vanford 500 gaan we naar huis. Een triomfantelijke dag voor het StekelVissers emporium!